İyi ki Anneyim..

Düşündüm de güzel yeğenlerim doğduğundan bu yana yani Müge'nin doğduğu 1991 yılından bu yana ben de hediyeli, çiçekli, kartlı, ziyaretli bir yarı anneydim.. 2009 da tam anne olana kadar..dünya kibarı ablam ne kutlamamı ne hediyemi hiç eksik etmedi, iki dünya güzeli Müge ve Mine daha kendi başlarına zor yürürken de verdiler hediyemi keza bugün de.. o nedenle anneler gününü şunun surasında iki yıldır kutluyor hiç değilim, asla gün takıntılı da değilim, bazı anlarda tüketim çılgınlığını destekliyor olduğunu düşünmekle beraber biraraya gelmek için, düşünmek ve düşünülmek için bir neden olmasına ise hiç itirazım olmadı..o nedenle günün anneler günü olmasını birtarafa bırakıp anneyim deyince düşündürdüklerine gelelim, bilen bilir biz Mira'yı biraz bekledik, hiç umudumuzu kaybetmeden, aradabir gömülsek de çok kararmadan birgün geleceğini bilerek bekledik.. Pek çok ilk var aklımda, kalbinin atışını ilk duyuşumuz, şimdilerde korkup göğsüme yaslandığı heran tekrar tekrar düşündüğüm, karnımdan ilk görüntüsü, şimdi o minicik kalkık buruna baktığımda hatırladığım, ilk kucağıma verdiklerinde ıslak mı, yapışık mı diye hafif çekinerek yanağını yanağıma yaslayıp o güzel koku ile ağladığım, hergün defalarca defalarca öptüğüm o yumuşak yanaklar, bunun gibi daha bir dolu güzellik..
Biliyorum ki annelik büyüdükce bedenen daha kolaylaşan ama fikren zorlaşan bir süreç, anneme bakıyorum da bir tek evladın yaşı yok, ne yaşda olursan ol anne hep koruyup kollamak ister.. bazı akşamlar eve geldiğimde Mira beni hiç bırakmak istemiyor, meme emiyor, kucağımda oturmak, oynamak istiyor, annem başlıyor Mira bırak da annen yemek yesin diye.. duramayıp devam ediyor " o da benim çocuğum " diye..
güzel çok güzel duygular bunlar, anlatılması zor, Allah isteyen, bizim beklediğimiz gibi bekleyen herkese versin.. hepimizin " Anneler Günü" kutlu olsun, dileyen herkesin olsun..