Yaşam hergeçengün daha zor..

Sema ve Hakan ile neredeyse 6 aydır görüşmüyorduk, geçende Sema aradı, görüşelim diye.. Mira'yı görmek isterlermiş..tabi bizi de.. pazara diye sözleştik, sabah Mira nın Mohini My Gym de dersi vardı, oradan Taksime devam ettik, plan Beyoğlu Midpointte buluşmak idi, meydanda bir kalabalık, hiç rahatsız olmadık, yağışdan yapılamayan ertelenmiş 29 ekim kutlamalarından biri daha dedik, Odakule ye doğru yollandık, oraya parkedip İstiklale vurduk kendimizi..Mira uykuda, arabasında İnci ye kadar yürüdük, babaya çizgi çikolatalı bisküvi almaya, o sırada duyduk bomba patladığını konuşmalardan.. keyfimiz kaçtı, korktuk, buluşma noktası Midpoint olmasa da caddenin başında olsa idi hep yaptığımız gibi Kazancıya parkedip pekala da patlama sırasında bizde oralarda olabilirdik.. bu sadece biz iyiki orada değildik ama olabilirdik keyifsizliği değil, daha geçen gün polisler Mini Cooper kullanıyor konuşmamıza konu arabalardan biri kan içinde, bir pazar sabahı, tatil gününü yaşamak isteyen bir dolu İstanbullu, bir tarafta işini yapan polisler, cadde boyu bir çoğunu gördüğümüz korkmuş turistler.. yaralılar için endişe, bir insanın kendisini bomba olarak patlatabileceğine inanamama ve inancın, bağlılığın gücüne dair korku, çocuklarımıza böyle bir dünya bırakmanın endişesi.. keyfimiz kaçtı..